title sequence: My name is Bond. James Bond

Sekwencja początkowa
Od pierwszej oficjalnej części serii filmów o Bondzie, Doktora No, każdy z filmów poprzedzany jest charakterystyczną sekwencją. Ukazuje ona widok przez otwór lufy, a w nim sylwetkę Bonda, który przechodzi kilka kroków, po czym nagle odwraca się w bok i strzela. Następnie na ekran spływa krew, a światło lufy przemieszcza się w dół ekranu.

Sekwencja przedtytułowa
Tuż po sekwencji początkowej w każdym filmie (oprócz Doktora No) pojawia się tzw. sekwencja przedtytułowa, poprzedzająca ukazanie się tytułu filmu i napisów początkowych. Zazwyczaj sekwencja ta ukazuje agenta 007 kończącego jakąś misję, jeszcze przed wyjaśnieniem misji głównej, o której będzie mowa w filmie.

Napisy początkowe
Po sekwencji przedtytułowej pojawiają się napisy początkowe. Stanowią one zwykle artystyczny popis pełen sylwetek nagich i półnagich kobiet, tańczących, skaczących i strzelających z broni, towarzyszą im motywy ognia i wody, kieliszki martini (oczywiście wstrąśnięte, niezmieszane). Napisy te dość szybko stały się niemalże znakiem firmowym filmów o brytyjskim agencie. Twórcą i najbardziej znanym spośród kreatorów napisów był Maurice Binder, pracujący w latach I962-1989 nad czternastoma filmami o Bondzie: Dr No (1962), Thunderball(1965), You only live twice (1967), On Her Majesty’s secret service(1969), Diamonds Are Forever (1971), Live And Let Die (1973),The Man With the Golden Gun (1974), The Spy Who Loved Me (1977), Moonraker(1979), For Your Eyes Only (1981), Octopussy (1983), A View To A Kill (1985), The Living Daylights(1987), Licence to Kill (1989). Opuścił jednak dwie produkcje (From Russia With Love z 1963 i Goldfinger z 1964), do których napisy zaprojektował Robert Brownjohn. Od czasu jego śmierci w 1991 napisy projektuje Daniel KLeinman, który dodał do nich elementy generowane na komputerze (GoldenEye1995, Tomorrow never dies 1997, The world is not enough 1999, Die another day 2002, Casino Royale 2006). Czołówkę do odtstaniego filmu z serii, Quantum of Solace (2008) zaprojektowało studio MK12.

Dr. No, 1962, Maurice Binder